Gwda 2000
- kajak: Gosia + Cypis
- kajak: Monika + Shuya
- kajak: Ania + Iskra
- kajak: Magda + Olo
- kajak: Uli + Torsten
- kajak: Biały
Po 3 tygodniach wróciliśmy w okrojonym składzie (sami Twardziele), aby dopłynąć do zamierzonego końca, czyli Gwdą do Dobrzycy i dalej Piławą do Krępska.
Szlak jest bardzo atrakcyjny przyrodniczo, niestety jest trudny technicznie ze względu na częste przenoski przy licznych elektrowniach oraz na Pętli między jeziorami i przy wododziale Gwdy i Dołgi.
Wszystkich zapraszamy do przeczytania opisu spływu a zainteresowanych popłynięciem tą piękną rzeką, do wejścia na stronę, na której w przysłowiowej pigułce prezentujemy różnice pomiędzy mapą spływową a rzeczywistością (tutaj).
Gwda Mała - Jezioro Dołgie
Pętlę Szczeciniecką rozpoczęliśmy niedaleko miejscowości Gwda Mała na polance nad Dołgą. Na odcinku do jeziora Dołgiego rzeka płynie leniwie - odcinek ten pokonuje się pod prąd. W wodzie co prawda znajdują się drzewa lecz można je bez większych problemów ominąć. Nad jeziorem rozbiliśmy obóz na jednym z oznaczonych pól biwakowych. Przy dobijaniu do brzegu spadł dość intensywny deszcz na szczęście nie był długi i po chwili mogliśmy już rozbijać namioty. Jezioro Dołgie jest bardzo urokliwe, niestety wszystkie pola otaczające jezioro są
 |
Po powrocie wieczorem niestety spadł deszcz i zamiast ogniska zrobiliśmy skromne ale bardzo ciepłe świecowisko. Na tym że biwaku Biały otrzymał pseudo czarnuch - nazwa pochodząca od jego ubioru.
środa 12.07.2000
Jezioro Dołgie - Jezioro Łąkie
Tego dnia wyruszyliśmy w miarę wcześnie czekały nas bowiem najcięższe przenoski 200 i 400 metrów. Płynąc przez jezioro Dołgie mieliśmy wrażenie, że uciekamy przed deszczem wokoło nas kłębiły się chmury, a nad nami utrzymywał się kawałek w miarę czystego nieba. Tego też dnia spotkaliśmy nad Dołgim Uli i Torstena, którzy samotnie pokonywali swoim składakiem Pętlę Szczeciniecką. Wydarzenia ułożyły się tak szczęśliwie, że potem połączyliśmy się w jedną ekipę i płynęliśmy razem ale o tym troszkę później. Pod koniec jeziora Dołgiego wpłynęliśmy w dość dobrze zamaskowaną Dołgę, która na początkowym odcinku ma bardzo muliste dno ale jest wyśmienicie przejrzysta. Zdarzają się też powalone do wody drzewa i właśnie jedno z nich zatrzymało nas na dłużej. Nie było mowy o przerzucaniu kajaków brzegiem ze względu na podmokły teren, o wchodzeniu do wody też mogliśmy zapomnieć. Musieliśmy drzewo przerąbać i odsunąć. Ekipa wprawnych drwali wzięła się dziarsko do pracy, a w międzyczasie Uli i Torsten dobili do oczekujących na przeprawę kajaków (jeszcze wtedy nie znaliśmy waszych imion). Wówczas okazało się właśnie, że są Niemcami. Ogromny wkład w nasze wzajemnie kontakty wniosła Ania, która jako że zna bardzo dobrze język niemiecki "robiła początkowo za tłumacza". Przeszkodę usunęliśmy - wspólnie z resztą z Torstenem i ruszyliśmy w górę Dołgi. Po około kilometrze od jeziora - niespodzianka - nie zaznaczona na mapie przenoska na moście. Most to właściwie za dużo powiedziane - po prostu dwie dość duże betonowe rury w rzece przysypane piachem. Oczywiście co to dla nas 20 minut i byliśmy już po drugiej stronie - jakże sprawdziły się pasy przywiezione przez Szuję. Dalszy odcinek Dołgi obfitował w mielizny i liczne gałęzie w wodzie. Ostatni odcinek około 1 km przed jeziorem Stępińskim musieliśmy już holować kajaki i tu towarzyszył nam deszcz. Na szczęście nie trwał on zabójczo długo - ruszyliśmy jak czaple brodząc w wodzie po łydki. Podejrzewam, że nawet przy wysokim poziomie Dołgi płynięcie tym odcinkiem jest niemożliwe. Tuż przed wypływem Dołgi z jeziora była zaznaczona przenoska. Przy niskim i średnim poziomie wody można przepuścić kajaki poprzez rurę która stanowi przepust pod drogą. Przy wyższych stanach wody może to być niemożliwe - wówczas trzeba kajaki przenosić a całość operacji staje się bardzo uciążliwa - brzegi rzeki są mocno zarośnięte i obudowane cegłami, wzdłuż drogi po obu stronach ciągnie się, płot.... - na prawdę współczuję. Dodatkowo w wodzie pływają jakieś małe świństwa, które dość boleśnie gryzą. Następnie czekała nas przeprawa przez dość gęsto zarośnięty trzcinami wypływ rzeki i wreszcie jezioro Stępińskie. Nad jeziorem Uli i Torsten, którzy nas trochę wyprzedzili zrobili mały odpoczynek - myśleliśmy nawet, że zamierzają się gdzieś nad brzegiem rozbić. Z jeziora Stępińskiego czekała nas przenoska 200 m na jezioro Dębno. I tu niestety dała nam się znowu we znaki NIEDOKŁADNOŚĆ ogólnodostępnej mapy spływowej, która pokazywała że oba jeziora są połączonej jakąś rzeczką i właściwie wzdłuż niej trzeba przenoskę zrobić co więcej jest ona wyraźnie po prawej stronie jeziora. Straciliśmy dużo czasu miotając się w okolicy prawego brzegu oraz trzcin porastających koniec jeziora i na próżno poszukując
 |
Jezioro Dębno jest bardzo ładne, w większości brzegi są zalesione i wydaje się, że jest kilka dogodnych miejsc na rozbicie. Dobiliśmy do miejsca gdzie czekała nas najgorsza i najdłuższa przenoska tego spływu - wododział Gwdy - 400 metrów najpierw pod górkę a później dość ostro w dół. Nota bene miejsce dość ładne na biwak, czysta woda, malownicze jezioro. Tego dnia jednak mieliśmy trochę inne plany. Kajaki na brzegi i noszenie Z pomocą przyszli nam znowu Uli i Torsten a właściwie ich dobra wola i wózek. Pod górę nosiliśmy Kajaki - z góry zjeżdżaliśmy. Mimo naszych najszczerszych chęci przenoska zajęła nam sporo czasu i zaczęło się robić późno. Wysłaliśmy przodem
 |
czwartek 13.07.2000
Jezioro Łąkie - Jezioro Smolęsko
Wstaliśmy dość szybko i dość szybko spakowaliśmy się z przyczyn wiadomych. Pies i właściciel terenu się nie pojawił. Postanowiliśmy, że śniadanie zjemy nad jeziorem Drężno na biwaku gdzie planowo mieliśmy nocować. Pogoda nam sprzyjała wiał co prawda wiatr ale i świeciło momentami mocne słoneczko. Jeszcze kilka chwil i całaekipa była na wodzie oprócz Uli i Torstena, którzy jak się potem okazało wypłynęli trochę później. Dopłynęliśmy do wypływu Gwdy i oczom naszym ukazał się bardzo mocno zarośnięty trzcinami ledwo widoczny kanał melioracyjny
 |
Po kilkudziesięciu metrach skończyły się trzciny i można było płynąć już nieco swobodniej. Nie długo jednak. Wpłynęliśmy w mały las aby po chwili zatrzymać się przed płotem z metalowej siatki dzielącym rzekę. Płot okazał się ogradzać jakiś bliżej nieokreślony większy teren. Nie wiem w jakim celu był ten płot postawiony ale skończonym idiotyzmem jest grodzenie rzeki, która jest przecież uznanym szlakiem kajakowym. Nawet z boku nie zrobiono furtki gdyby ktoś porwał się na przenoszenie kajaka bokiem Na szczęście udało się dolną część płotu podnieść i przesunąć pod nią kajaki. Ale nie na tym koniec. Kilkanaście metrów dalej sytuacja analogiczna, udaje nam się podnieść płot ale nie bez problemów. Musieliśmy wyrywać przybitą siatkę do drewnianego pala. Złość w nas zakipiała jak kilka metrów dalej znaleźliśmy drewnianą kładkę przerzuconą z jednego brzegu na drugi. Tym razem autor jednak pomyślał i kładkę można było podnieść bez demolki. Kilkanaście metrów dalej - bliźniacza kładka. I na koniec po 10 metrach wkurzenie maksymalne - kolejny płot z metalowej siatki, ani go ominąć ani przenieść kajaki, nawet go podnieść. Nie pozostało nam nic innego jak wyrwać go z ziemi na przestrzeni kilu metrów i przepuścić dołem kajaki. Bezmyślność niektórych ludzi jest przerażająca. W pokonaniu niniejszych przeszkód pomógł nam system sztafetowy: pierwszy kajak podpływa i facet z niego wyskakuje i usuwa przeszkodę przepuszczając wszystkich, po czym zajmuje miejsce na końcu kolumny, a na następnej przeszkodzie już kolejny Pierwszy ma robotę, itd.
Następny odcinek rzeka płynie pośród pól nie zmieniając swojej szerokości - odcinek ładny, niebanalny. Po drodze spotkaliśmy jeszcze zwalone do wody drzewo, które musieliśmy obnieść ale poszło nam to bardzo szybko. Podczastej przenoski padł jeden z tekstów tego spływu, kiedy to przenieśliśmy kajak Olków i przy wsiadaniu Olek pouczył Magdę - "wsiadaj, tylko się nie wypierdol bo nam wstyd przyniesiesz". Następnie tuż przed mostem drogi łączącej Drężno i Stare Wierzchowo rzeka trochę się zwęża i w wodzie jest mnóstwo roślin które hamują skutecznie kajak. Od mostu do jeziora Drężno Gwda płynie przez las. Niestety jest dużo gałęzi w wodzie, które uniemożliwiająmomentami płynięcie. Brodzenie w wodzie też nie jest zbyt przyjemne bo odcinek ten jest mocno zamulony, dużo czasu spędza się na odrywaniu klapek z dna, a bez klapek nie radzę wchodzić do wody. Wpływ do jeziora Drężno jest zarośnięty trzcinami - trochę pracy wiosłami i wypłynęliśmy na jezioro. Wylądowaliśmy na prawym brzegu w stanicy Harcerskiej gdzie planowaliśmy dopłynąć poprzedniego dnia. Całe szczęście, że zrezygnowaliśmy, bo nocowalibyśmy pomiędzy jednym a drugim płotem na podmokłych łąkach. To co według mapy wyglądało na jakieś 20-30 minut zajęło 2 godziny.
Zrobiliśmy zakupy i zjedliśmy wreszcie śniadanie. Zmarzliśmy dość mocno bo na jeziorze bardzo silny wiatr. Po krótkim odpoczynku ruszyliśmy dalej. Po drodze załapał nas przelotny deszcz, po kilku
 |
 |
Wypłynęliśmy na urocze jeziorko Smolęsko, nad którym postanowiliśmy się zatrzymać (choć w planach było nocowanie na jeziorze Spore) - najładniejsze miejsce na, którym udało nam się nocować. To był dobra decyzja. Pole biwakowe jest położone na lewym brzegu tuz obok ujścia Gwdy. Uli i Torsten zatrzymali się wtedy pierwszy raz razem z nami. Ogólna kąpiel w blasku zachodzącego słońca, obiadek i przygotowania do ogniska zapoznawczo-rozrywkowego. Na tym biwaku bowiem zintegrowaliśmy się z Uli i Torstenem.
A potem już tylko browar, wino, gitary, śpiew i pełna integracja.
piątek 13.07.2000
Jezioro Smolęsko - Jezioro Wielimie
Wstaliśmy rano - niektórzy co jest zupełnie uzasadnione z trudem. Ranek okazał się być całkiem ładny, choć bez błękitnego nieba, to z ciepłym i z przezierającym słoneczkiem. Śniadanko, pakowanko i seria wspólnych zdjęć.
Na wszelki wypadek, gdybyśmy się już na szlaku nie spotkali wymieniliśmy z Uli i Torstenem adresy e-mailowe. No i w drogę. Gwda na tym odcinku płynie gównie przez las, jest podobnie jak na odcinku
 |
 |
Najgorszy odcinek tego dnia zaczął się tuż przed jeziorem Wielimie. Rzekę porasta tzw. wietnamka czyli małe drzewka w wodzie o bardzo bujnych gałęziach uniemożliwiające przepłynięcie. Gałęzie haczą o wszystko - na szczęście prąd rzeki nie jest tu silny i można manewrować kajakiem - na Drawie taki odcinek znajduje się przed jeziorem Lubie. Dodatkowo było tam dość głęboko. Mrówczą pracę wykonali Uli i Torsten, płynąc przodem wycinali piłką drogę przez krzaki. Oczywiście nie obyło się bez scen - Biały Titanicem zablokował się pomiędzy drzewami i walczył pół godziny zanim zdołał się uwolnić. Przy tym leciały "kurwy", "chuje" itp., szkoda, że nie było magnetofonu - konkurs na najgorsze przekleństwo Biały by wygrał. Z trudem przebiliśmy się przez wietnamkę i wypłynęliśmy na jezioro Wielimie - największe na szlaku Gwdy. Wielimie jest dość płytkie i od strony wpływu Gwdy zarasta. Woda ma charakterystyczny zielony kolor, który później już towarzyszy
 |
Po wpłynięciu na jezioro pogoda nagle się zmieniła i ostatni kawałek tego dnia płynęliśmy przy pięknie świecącym zachodzącym słońcu.
Po lewej stronie widać z daleka duży ośrodek wypoczynkowy i jakieś pola biwakowe, jednak tam nie popłynęliśmy - chcieliśmy znaleźć coś bardziej intymnego. W końcu po długich poszukiwaniach Iskry znalazły miejsce na południowym brzegu niedaleko ujścia Gwdy. To teren prywatny ale nie gonią kajakarzy - tak powiedzieli turyści rozbici nieopodal. Rozbiliśmy obóz. Tego wieczoru mieliśmy trochę kłopotu z rozpaleniem ogniska ale dzięki determinacji Iskry ogień w końcu zapłonął wesoło. Wieczór był dość wilgotny po zmroku teren wokół był przykryty lekką, tajemniczą mgiełką.
sobota 15.07.2000
Jezioro Wielimie - Elektrownia w Klepaczu
Dzień wstał w miarę pogodny. Czekał nas odcinek dość ciekawy i nieuciążliwy bo bez przenosek. Tego dnia nawet niektórzy wysmarowali się olejkami do opalania - Wypłynęliśmy na jezioro obserwując prawy brzeg w poszukiwaniu ujścia Gwdy. Wypływ znalazł Biały. A jak ? - płynął najbliżej prawego brzegu w pewnym momencie zaczęły się betonowe umocnienia, które wskazywały gdzie uchodzi rzeka z jeziora. Ale Biały chyba nie zauważył wypływu bo wrzasnął do faceta łowiącego ryby na owych umocnieniach - "Eeee gdzie tu jest ujście rzeki ?" Facet się zaśmiał i zrobił tylko gest ręką. No cóż Biały - czas zacząć nosić okulary. Do Gwdy Wielkiej rzeka jest uregulowana i płynie szeroko. W Gwdzie Wielkiej tuż przed mostem na prawym brzegu jest sklep i bar - o który oczywiście zahaczyliśmy wypijając po browcu. Niestety pogoda zaczęła się psuć i zaczął padać deszcz. Poczekaliśmy aż trochę przestanie i rzuciliśmy się do kajaków żeby szybko ruszyć dalej. Zaraz za wsią rzeka ma nieco silniejszy nurt, otoczenie stanowią łąki i las, potem już tylko las. Za Gwdą Wielką oczom naszym ukazał się niecodzienny widok, jak mieszają się 2 typywody - krystalicznie czysta woda I klasy czystości Dołgi z mulistą Gwdą II klasy. Początkowo płynęły te wody obok siebie, po czym zaczęły się przenikać i za chwilę nurt Gwdy zapanował nad nurtem Dołgi narzucając jej swój kolor i konsystencję.
Na trasie spotkaliśmy mnóstwo gałęzi i drzew w wodzie, raz po raz wpadając na nie gdyż woda była bardzo mętna i większości przeszkód po prostu nie było widać. Dzień ten był dla nas chyba najcięższy - nie z powodu zmęczenia fizycznego ale z powodu deszczu. Od wypłynięcia z Gwdy Wielkiej padał przelotny drobny deszczyk na przemian ze słońcem - pogoda wyraźnie drażniła się z nami. W końcu coś pękło i lunął deszcz. Tradycyjnie schroniliśmy się pod drzewami w nadziei, że zaraz przestanie padać - naciągnęliśmy fartuchy i czekaliśmy ale deszcz wcale nie zamierzał odpuścić. Po około 45 minutach, kiedy poczuliśmy wodę pod tyłkami, która zaczęła już spływać po ubraniach do środka kajaka postanowiliśmy płynąć. Byliśmy mokrzy ale nadal daleko od celu - upragnionego biwaku w Klepaczu. Płynęliśmy tak szybko jak się dało, jeden zakręt drugi, trzeci ..... . Pod drodze rzeka robi mały dowcip, rozwidla się nurt, tnie na wprost i zakręca w lewo, w prawo skręca pierwotne koryto. Iskry przepłynęli na wprost tak jak nurt - Cypisy też próbowały niestety ich kajak ugrzązł na mieliźnie - Pax Iskrów był nieco płycej zanurzony. W strugach deszczu mozolne wypchnęli kajak z powrotem na głębszą wodę i popłynęli w prawo - starym korytem. Nie długo jednak zatrzymali się z znowu. Co tym razem - przecież jest głęboko - wyraźnie stanęli na jakimś niewidocznym pniu. Wszystko przez tą cholerną mętną wodę, w której nic nie widać i ten deszcz, który ciągle kapie. Balastując udało im się zsunąć z przeszkody. Okazało się, że to pozostałości po jakimś tajemniczym pomoście. Popłynęli dalej ostrzegając resztę gromkimi okrzykami co by uważali na skur.... syńskie resztki pomostu po lewej. Chwilę później wszyscy zatrzymali się przy stercie zwalonych drzew. I wszystko byłoby w porządku bo najgorsze co może być to nudna rzeka ale ten pieprzony deszcz wtedy już przegiął. Iskra i Torsten, jako że płynęli pierwsi stanęli na gałęziach obniżając je trochę i przepychali wszystkich na drugą stronę. Teren wokoło powili zaczął się zmieniać. Brzegi stały się wyższe i piaszczyste jakby usypane przez człowieka - oznaczało to, że najprawdopodobniej już niedaleko znajduje się elektrownia i wyczekiwany biwak. Wypłynęliśmy zza zakrętu i ....... tak, to ta.... elektrownia - teraz szybko na biwak. Zbliżając się zauważyliśmy postać kręcącą się przy niewielkim budynku u szczytu tamy. Za chwilę usłyszeliśmy głośne ale niewyraźne wołanie. Podpłynęliśmy bliżej - to stróż pilnujący elektrowni nawoływał abyśmy dobijali do brzegu. Po chwili Iskra, Cypis i Szuja byli już na brzegu, Ania, Gosia i Monika zostały w kajakach, zmarznięte i przemoczone czekały na dalszy plan. Za chwilę dobił Biały na Titaniq i Uli z Torstenem. Pan stróż miał jeszcze kompankę i kompana ukrytych w drewniano-foliowej budzie po drugiej stronie wału do którego przybiliśmy. Jak się okazało wszyscy byli pijani. Oczom naszym ukazał się tragiczny widok. Teren wokoło mocno zaniedbany, widać że niedawno prowadzono tam jakieś roboty ziemne - piach jeszcze nie zdążył porosnąć trawą. Z taczki postawionej niedaleko nas wychudły pies wyjadał jakieś nędzne resztki, do tego cała nawalona trójka miejscowych bełkocząca coś o jakimś terenie prywatnym, 5 złotych od namiotu za rozbicie na tym całym syfie, a do tego ani kawałka zaznaczonego na mapie MIEJSCA DO BIWAKOWANIA. Przy tej okazji chciałem po raz kolejny pogratulować twórcom mapy świetnego poczucia humoru - nam było trochę mniej do śmiechu. Na szczęście akurat zelżał trochę deszcz. Iskra i Szuja przeszli się na widoczną nieopodal polankę aby sprawdzić czy nadaje się do rozbicia namiotów - nadawała się wyśmienicie. Pozostał jeszcze jeden problem - jak wyciągnąć kajaki po bardzo stromym brzegu i głębi zaczynającej się nieomal tuż przy nim. Jak się potem okazało było to bardzo charakterystyczne dla całego szlaku Gwdy - przy elektrowniach nie ma żadnych udogodnień do przenosek dla kajakowiczów ale za to przy niektórych właściciele zadbali o to aby trawka na ich terenie była przystrzyżona jak na polach golfowych i by stały debilne tablice zabraniające poruszania się po wałach i przepływania sprzętem pływającym (niby co, mamy przefruwać nad elektrowniami?!). Oto po płotach kolejny absurd na szlaku Gwdy. Byłbym niesprawiedliwy dla Klepacza nie dodając, że tu chociaż zrobiono dogodne zejście do wodowania po drugiej stronie tamy. Determinacja czyni cuda - jako udało nam się wtaszczyć kajaki na brzeg, potem jeszcze szybkie rozbicie namiotów, przenoszenie kajaków na polanę i chwila wytchnienia. Deszcz przestał padać dając trochę wyschnąć przemoczonym kurtkom i polarom. Uli i Torsten tego wieczoru zadziwili wszystkich i dodali energii. Zaraz po przybiciu ruszyli po drewno i po godzinie przynieśli całą jego furę poprzycinaną jak do kominka. "Porządek musi być! [czyt. Ordnung must sein]" - kochamy was za to. Nasz mały explorer Biały - pseudo "czarnuch" dokonał pod wieczór zaskakującego odkrycia - pod drzewem niedaleko naszych namiotów leżała mina!! Omijaliśmy to miejsce z daleka mając wizję, że jakaś beztroska ropucha skacząc wesoło przez las spowoduje małe bum. A była to mina czołgowa, nie atrapa, co sprawdzili po oznakowaniu nasi weterani saperskich oddziałów: Olek i Biały. Potem rozpaliliśmy ognisko i było wesoło. Padł kolejny tekst spływu - autor Biały. Biały chciał się popisać znajomością języka niemieckiego i wybełkotał coś co miało (po niemiecku) oznaczać nazwę jakieś akcji z II Wojny Światowej - w tłumaczeniu "Orzeł wylądował". Mówiąc [igel gelandet] stworzył mieszankę [igel] - orzeł oraz [gelandet] - wylądował. Tekst ten wywołał uśmiech na twarzy Uli i Torstena, gdyż to co w rzeczywistości powiedział Biały oznaczało "Jeż wylądował" - gra podobnych słów, gdyż Igl to po niemiecku jeż!. Do końca spływu pytaliśmy Białego czy sprawdzał czy wylądował jeż. Ognisko trwało jeszcze bardzo długo tego wieczoru.
niedziela 16.07.2000
Klepacz - Domyśl
Następnego dnia przywitało nas słońce - jakby pogoda chciała na wynagrodzić wcześniejszą ulewę. Poranny scenariusz właściwe ten sam gdyby nie fakt że pojawiła się niezadowolona właścicielka terenu na którym rozbiliśmy namioty - ten teren też okazał się prywatny. Szuja i Cypis z właściwą dla siebie dyplomacją załatwili jednak z Panią ten problem - są magiczne słowa, które czynią cuda. Czekała nas jeszcze najtrudniejsza operacja - wodowanie kajaków. Przenosiliśmy kajaki z lewego brzegu przed elektrownią po wąskiej kładce nad zastawką, potem zakręcaliśmy pod dachem elektrowni pod kątem 60 stopni przechodząc na prawy brzeg i wodowaliśmy po drugiej stronie za elektrownią.
Na szczęście nikt nie czuł się osłabiony i przenoska poszła sprawnie. Na odcinku do Lubnicy Gwda płynie przez las, prąd jest dość wartki, nie brakuje też przeszkód w postaci zwalonych drzew. Musieliśmy kilkakrotnie wyskakiwać z kajaków aby przepchnąć je nad zwałką drzew.
Niestety nie obyło się bez "strat" - dwie osy użądliły Torstena - na szczęście nie był uczulony ale na wszelki wypadek na następnym postoju na przenosce pobrał wapno. Rzeka na tym odcinku ma dość wartki nurt i jest trochę przeszkód w wodzie w postaci drzew leżących w poprzek rzeki i wystających z wody gałęzi. Płynąc składakami musieliśmy
 |
Zaraz za jazem tworzy się małe jeziorko z prądem wstecznym, tam zwodowaliśmy sprzęt. Trzeba uważać przy wypływaniu z owego jeziorka ponieważ z jednej strony czai się mielizna z drugiej jakieś kołki pod wodą. Za przenoską rozpoczął się jeden z ładniejszych fragmentów rzeki o szybkim nurcie i tradycyjnych przeszkodach w wodzie. W pewnym momencie rzeka rozdzieliła się na dwie części, lewe koryto, którym kawałek popłynęli Szuje ma właściwie niewielki nurt i mnóstwo zwalonych drzew. Prawa odnoga ma znacznie szybszy nurt i zdecydowanie tamtędy zalecam płynąć. Po kilkuset metrach oba koryta łączą się i można zobaczyć co jest przyczyną powstania tej prawej odnogi. Na końcu lewego koryta leżą betonowo-kamienne pozostałości po jazie albo tamie i woda z trudem tamtędy się przeciska. Na wysokości wsi Lubnica w wodzie jest sporo przeszkód w postaci wietnamkowatych drzewek i drewnianych pozostałości po gospodarstwach rolnych.
W Lubnicy szybko przerzuciliśmy kajaki przez tamę przy elektrowni. Tam też Torsten odłączył się od nas aby pojechać po samochód pozostawiony na początku szlaku Gwdy - niestety Uli i Torsten tego wieczoru wracali już do domu. Uli została sama w kajaku ale pod naszą czujną opieką. Gwda od Lubnicy do Domyśla płynie bardzo leniwie i szeroko, a krajobraz jest wyjątkowy. Mieliśmy wrażenie, że przepływamy przez bagienne tereny puszczy Kanadyjskich. Po obu stronach widać było
 |
W Domyślu zostaliśmy na noc, jest tam miłe pole biwakowe z dwoma stołami i skromną wiatą nie zaznaczone na mapie spływowej (znowu brawa dla autorów mapy!). Niestety pole jest nieco oddalone od rzeki, a dokładnie wejście na pole, gdyż jego płot właściwie graniczy z kanałem. Musieliśmy zwodować kajaki na kanał i podpłynąć do mostku i tam ponownie wyciągnąć je na brzeg. Potem przewieźliśmy je drogą niemieckim wózkiem jakieś 60 metrów do wejścia na pole. Uli zaraz po wyniesieniu rzeczy na pole rozpoczęła smutną dla każdego kajakarza czynność rozkładania kajaka. Smutną dlatego, że to oznacza definitywny koniec spływu. Niedługo potem przyjechał Torsten samochodem. Żegnaliśmy się z żalem, kilka dni wystarczyło abyśmy polubili się i zżyli. Torsten obiecał, że wróci i dołączy do nas za dwa dni. Umówiliśmy się w stanicy harcerskiej nad jeziorem Podgaje (Zalew Grudniański). Wieczorem rozpaliliśmy ognisko, słynne z resztą ognisko bo Olek wówczas zdobył miano "firemana roku" jak go określił nasz gawędziarz Biały. Olek dorzucał do ognia z ogromnym zapałem i poświęceniem, tego wieczoru mieliśmy największe i najkrótsze ognisko na całym Pomorzu - mogę się założyć.
poniedziałek i wtorek 17 i 18.07.2000
Domyśl - Jezioro Podgaje albo jak kto woli Zalew Grudniański
Kajaki zwodowaliśmy na kanale. Pogoda tego dnia była znośna, nie padało ale słońca też nie było widać. Rzeka do elektrowni w Łomczewku gdzie jest przenoska płynie szeroko, krajobraz przypomina widok z dnia poprzedniego, rozlewisko z podtopionymi drzewami na brzegach. Przy elektrowni czekała nas dość uciążliwa przenoska lewą stroną - nie ma tam dogodnego miejsca zarówno do wyciągania kajaków jak i do ich wodowania.
Natomiast po prawej stronie właściciel urządził sobie ogród saski, trawka, kwiatki itp. a pozostałą infrastrukturę magłęboko w dupie. Za elektrownią rzeka płynie spokojnie, przeszkód w wodzie jest niewiele. Po drodze zatrzymaliśmy się w Lędyczku na zakupy. Zajrzeliśmy też do miejscowej piekarni i zaopatrzyliśmy się świeże pieczywo. Ten postój na pewno Ania zapamięta najdłużej, bowiem przy wsiadaniu do kajaka nieszczęśliwie uderzyła głową w przęsło mostu, pod
 |
W Podgajach mieliśmy także zaplanowany dzień wolny. Miejsce dość dobre na przerwę, na miejscu są bowiem skromne prysznice (ciepła woda), bieżąca woda i oddalony o 40 minut 24 godzinny sklep w Podgajach. Uff.... wreszcie mogliśmy trochę odpocząć, każdy znalazł sobie jakieś zajęcie, spacery, naprawa uszkodzonych elementów kajaka, wizyta w sklepie i w barze. Wszyscy też oczekiwaliśmy na Torstena, zrobiliśmy nawet małe zakłady o to czy dojedzie. O ile pamiętam 3 głosy były pesymistyczne, jeden się wstrzymał, a 5 było optymistycznych. I wygrali ci co uwierzyli w Torstena. Tak, dotarł, co prawda spodziewaliśmy się go z zupełnie innej strony ale to nie ważne, był już z powrotem z nami. Torsten przywiózł ze sobą swój jednoosobowy kajak składany - pierwszy raz widzieliśmy takie cudo. Tego dnia zrobiliśmy mały rekonesans po terenie gdyż chcieliśmy mieć pewność którędy można płynąć dalej. Jak się okazało stare koryto jest właściwie nie spławne, mnóstwo drzew zwalonych do wody i mielizny. Jedyna droga to przenoska na kanał prowadzący do elektrowni i potem dość uciążliwa przenoska za elektrownię. Właściwie można byłoby uniknąć tej pierwszej przenoski gdyby ktoś kto instalował zastawkę pomyślał o tym żeby można było ją podnieść na wysokość przepłynięcia kajakiem. Normalnie zastawka jest podniesiona, tak że woda przepływa swobodnie, brzeg zastawki jest jakieś 30 cm nad wodą i nie można zastawki podnieść wyżej. Wystarczyło by kolejne 30 cm i kajak można by swobodnie pod nią przepuścić. Ale oczywiściejest to poza granicą poznania i zrozumienia niektórych ludzi. Wieczorem oczywiście
 |
środa 19.07.2000
Jezioro Podgaje - Jastrowie
Następny dzień był bardzo pochmurny ale nie padało, przynajmniej na początku. Zwodowaliśmy kajaki już na kanale, załatwiając w ten sposób problem pierwszej przenoski. Rzeczy wrzuciliśmy niedbale do środka. Dziewczyny przeszły
 |
Tam wynieśliśmy kajaki na brzeg i przewieźliśmy je na wózku prawym brzegiem za elektrownię. Na koniec czekało nas jeszcze karkołomne znoszenie kajaków wąską ścieżką w dół po skarpie. Miejsce do wodowanie jest fatalne ale nie mieliśmy wyboru, w dużym ścisku spakowaliśmy dobytek i po godzinie wszyscy byli już na wodzie. Gwda do Jastrowia płynie bardzo szeroko, nurt jest prawie niewidoczny. Jezioro zalewowe jest malownicze ale kiedy płynie się w brzydkiej aurze wydaje się bardzo długie i nudne.
Gdy dopływaliśmy do tamy zaczął padać drobny wkurzający deszcz, który bardzo mocno utrudniał wyciąganie i przenoszenie kajaków. Ta przenoska dobiła najtwardszych, nawet Biały wieczorem wyznał, że na tej przenosce mocno poczuł uciążliwość Gwdy. Kajaki przenosiliśmy lewą stroną,
 |
Deszcz przestał padać i mogliśmy zrobić obiad - niezbyt wyszukaną potrawę ale skutecznie wypełniającą pustkę w żołądku. Ania, Iskra i Torsten poszli do Jastrowia aby nawiedzić tamtejsze sklepy i knajpy, a my dokonaliśmy ciekawego odkrycia. Biały poszedł nad wodę myć naczynia po obiedzie, a Cypis zaczął kręcić się z aparatem fotograficznym po polu. Podszedł do
 |
Wieczorem rozpaliliśmy ognisko, jednak nie chciało się palić drewno było bardzo mokre. Szuja i Olek próbowali podniecić ogień machając siedziskami do kajaków jak miechami ale pomagało to tylko na krótką chwilę. Zaczął znowu padać deszcz i po kilku chwilach wszyscy schowali się do namiotów. Deszcz padał przez całą noc.
czwartek 20.07.2000
Jastrowie - Ptusza
Rano powitał nas oczywiście deszcz, który odebrał wszystkim ochotę na cokolwiek. Po śniadaniu w deszczu postanowiliśmy poczekać na dalszy rozwój wypadków pozostając w podgrupach w namiotach. Odcinek, który mieliśmy przepłynąć był bardzo prosty i bez przenosek zatem szkoda byłoby z niego zrezygnować. Ale deszcz nas nie odpuszczał i napierał bez wytchnienia. W końcu Iskra postanowił zebrać wszystkich do kupy i wrzasną, że na trzy-czte-ry wszyscy wyskakują z namiotów i pakują kajaki. Iskra krzyknął i jak na komendę deszcz przestał padać. Uśmiech pojawił się na naszych ustach, a w serca wkroczyła nowa nadzieja. Spakowaliśmy się tak szybko jak to było możliwe i wypłynęliśmy. To był rekord, od komendy do ostatniego-na-wodzie 45 minut!!!
Ten fragment szlaku jest bardzo malowniczy, po drodze minęliśmy najpierw kolejowy most-pomnik - zniszczony podczas II Wojny Światowej ale nie rozebrany.
Most zwisa przechylony, przepływając pod nim ma się wrażenie, że zaraz spadnie na głowę. Potem po prawej stronie rzeki jest
 |
Rano dziewczyny poszły do sklepu po świeże bułki, humory były nieco lepsze ale deszcz kropił cały czas. Po śniadaniu pakowanie - mokre powłoki, mokre drewniane elementy, mokre namioty, każdy z nas zastanawiał się jak to wszystko wysuszyć - nie wysuszony namiot czy kajak gnije bardzo szybko? Byliśmy gotowi oprócz Białego, który jak zwykle swoim tempem, spokojnie i bez nerwów pakował swoje graty. Szuja poszedł w umówione z kierowcą miejsce i po kilkunastu minutach zajechał upragniony zielony Lublin. Pierwsza część ekipy jadąca do Piły na pociąg, a potem do Szczecina (Madzia, Monika, Olek i Szuja) i Berlina (Torsten), pakowała się do samochodu. Potem krótkie pożegnanie w ciągle padającym deszczu i obietnice, że jeszcze tu wrócimy żeby dokończyć Gwdę. Pozostaliśmy w piątkę (Ania, Gosia, Biały Iskra i Cypis). Z godzinę Lublin przyjechał i po nas. Szybko załadowaliśmy do środka sprzęt i w drogę. Ze łzami w oczach pożegnaliśmy rzekę no cóż nie zawsze wszystko jest tak jakbyśmy tego chcieli. Padający co raz mocnej deszcz utwierdzał nas w przekonaniu, że podjęliśmy jednak dobrą decyzję. Mimo wszystko spływ ten przejdzie do historii udanych wypadów dzięki Uli i Torstenowi, którzy dołączyli do nas, tekstom spływu czyli "uspokój się Szuja", "nie rób scen", jeżowi który wylądował i "wsiadaj tylko się nie wypierdol bo nam wstyd przyniesiesz". Ten spływ pkazał nam, że na spływie "twardym trzeba być, nie miętkim" oraz "życie się z nami nie pieści"!
Po 3 tygodniach powróciliśmy na Gwdę i zapraszamy do opisu
 |